1000 koni mechanicznych, czyli statystyczne spojrzenie na F1

Grand Prix Belgii w roku 1968 było 4. rundą sezonu. W tamtym czasie 28. spotkanie padoku z małym krajem odbywało się na oryginalnej nitce toru Spa-Francorchamps, która liczyła wtedy 14 100 m. Dystans do przejechania wyścigu rysował się w postaci prawie 395 km. Dzisiaj te 28. okrążeń do przejechania byłoby swoistą męczarnią dla zawodników. Po trzech wyścigach kalendarza sprzed 56. lat, na pozycję lidera klasyfikacji generalnej wysunął się, i to zdecydowanie, Lotus z Grahamem Hillem na czele. Denny Hulme miał o ponad połowę punktów mniej niż Brytyjczyk z zespołu Colina Chapmana. Nowy model z fabryki mianowanej nazwiskiem Bruce'a McLarena, McLaren M7A na silniku produkcji Ford Cosworth, miał swój debiut na hiszpańskim torze Jarama. Hulme przypieczętował historyczny występ 2. miejscem. Niestety właściciel zespołu nie ukończył wyścigu przez wyciek oleju. W Monako było jeszcze gorzej, Bruce zaangażowany był w wypadek na początku wyścigu. Poturbowanie auta w Monako wymusiło na McLarenie z

Dziwić może wybrany przedział czasowy do analizy kanadyjskiej imprezy. Ale jest on umotywowany ostatnia poważniejszą zmianą w wyglądzie nitki na torze im. Gillesa Villeneuva. Wspomniane uaktualnienie wyglądu przejazdu dotyczyło nawrotu o nazwie Epingle du Casino. Od tamtej pory rozegrano w Montrealu 19 grand prix. Nadchodzący wyścig - 9 czerwca 2024, będzie 20. edycją na okrążeniu liczącym już nie 4,42 km, a 60 m mniej. Oto zestaw kilku zebranych ciekawostek, które dotyczą zawodników i bolidów królowej motorsportu przez ostatnie 19 zawodów: 1. Tor Gillesa Villeneuva gościł trzy rodzaje silników: - V10 o pojemności 3.0; - V8 o pojemności 2.4; - V6 t h  (czyli kończące karierę w 2025 roku hybrydy w obecnej specyfikacji) o pojemności 1.6. W erze zdominowanej  przez dziesięciocylindrówki w kwalifikacjach, czyli na pojedynczym okrążeniu, dominowały williamsy napędzane jednostkami BMW . Zespół Franka Williamsa w latach 2002-2004  zdobył w Montrealu trzy pole position z rzędu. Jeśli chodzi o

      Dziś wylosowałam sobie do analizy GP Chin z 2016 roku. Runda była 13. edycją wyścigu F1 w Kraju Środka, a 17 kwietnia minęło 8 lat od tamtej sportowej imprezy.     Przed 3. wyścigiem tamtego roku Nico Rosberg już przodował w klasyfikacji generalnej, mając 17 punktów przewagi nad zespołowym partnerem Lewisem Hamiltonem. Na trzecim miejscu plasował się Daniel Ricciardo, za nim zaś w tabeli ustawili się kierowcy Ferrari: duet Vettel-Raikkonen wraz z Romainem Grosjeanem (o dziwo! mającym po Australii i Bahrajnie 18 punktów na koncie - kolejno lokaty 6. i 5.). Fot. 1. Bolid Sebastiana Vettela podczas GP Chin w 2016 https://scuderiafans.com/wp-content/uploads/2019/04/Untitled.jpg; https://scuderiafans.com/watch-sebastian-vettels-300iq-double-overtake-pitlane-entry-2016-chinese-gp/ [access: 21.04.2024] copyright by: F1, Ferrari;      Na torach w Melbourne i w Bahrajnie Hamilton startował z pole position, Nico zaś ustawiał się na drugim polu startowym. Tyle że Brytyjczyk kończył wyścigi

   Suzuka widziała wiele momentów, które w historii F1 zaznaczyły się tak wyraźnie, że zostaną zapamiętane na zawsze. Były to m.in. pojedynek z 1989 roku Prost - Senna w szykanie, który ostatecznie skończył się dyskwalifikacją Brazylijczyka, kolizja tych dwóch na pierwszym zakręcie rok później czy najtragiczniejszy do tej pory: potworne uderzenie Julesa Bianchiego w dźwig porządkowych, które doprowadziło do śmiertelnego urazu mózgu kierowcy.    Suzuka to tor mistrzów - pomijając fakt, że to w Japonii czempioni zdobywali najważniejsze wyróżnienie w sezonie, bo Kraj Kwitnącej Wiśni często kończył zmagania kierowców w sezonie - to tu swoją dominację pokazywali najlepsi.  Fot. 1. Michael Schumacher na mecie Suzuki w 2002 roku źródło: https://maxf1.net/wp-content/uploads/2015/10/schumacher-japan-2002-e1482152991610.jpg?x65765;  https://maxf1.net/en/schumacher-japan-2002-2/; copyright by: Ferrari     Warto zauważyć, że przed zmianami ukształtowania toru w zakrętach 130R i szykanie, czyli od

   Dłuży się już nam trochę czekanie za otwarciem kolejnego sezonu królowej motorsportu. Pozostał miesiąc do pierwszego zgaśnięcia świateł na polach startowych w Bahrajnie. Z powodu trochę dziwnego sezonu ogórkowego (cisza, nuda, potem wiadomość typu Hamilton od 2025 w Ferrari...) oraz perspektywy raczej mało zaskakujących malowań na nadchodzący sezon (patrząc na to, co działo się w zeszłym roku), postanowiłam odkopać wyścig sprzed 60 lat - pierwszy, który witał stawkę F1 na austriackiej ziemi oraz jedyny, który odbył się na torze Zeltweg.      Układ prawostronnego toru był prosty, na okrążenie - długie na 3,2 km - składało się przejechanie w dwie strony odwróconej "L"-ki. Dwie długie proste pozwalały na jechanie z pełnym gazem w podłodze przez znaczną większość okrążenia. Kierowcy musieli wykonać jednak aż 105 kółek.     Cała stawka 21 pilotów jechała bolidami napędzanymi silnikami o pojemności 1500 cm3, widlastymi "ósemkami" (z wyjątkiem Lorenzo Bandiniego, któreg